Πρόσωπα Power:Νίκος Σιδέρης

Ο Νίκος βρίσκεται στο χώρο από το 1996 και σε όλα αυτά τα χρόνια έχει μαζέψει πολύτιμες εμπειρίες, αφού έχει περάσει από όλες τις θέσεις σε έναν αγώνα dragster. Από μηχανικός και οδηγός, πλέον αποτελεί μέλος της ΟΜΑΕ στην επιτροπή των αγώνων dragster και προσφέρει από εκεί πολύτιμο έργο, βοηθώντας στην ανάπτυξη του σπορ που έχει την μεγαλύτερη απήχηση στην Ελλάδα.

 

Power Automotive Magazine: Νίκο, πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τους αγώνες dragster?

Νίκος Σιδέρης: Μπήκα στο χώρο αυτό το 1996, όταν άνοιξα το πρώτο μου συνεργείο αυτοκινήτων στην Αθήνα. Τότε ήταν η εποχή των Fiat Uno Turbo, Punto GT, Renault 5 GT, Ford Cosworth κτλ. Ξεκίνησα, λοιπόν, να συμμετέχω σαν οδηγός και σαν μηχανικός στις κόντρες τις εποχής και μετά από τρία χρόνια έλαβα επισήμως μέρος στον 1^ο Ελληνικό αγώνα Dragster, που έγινε στην Τρίπολη το 2001. Ο αγώνας αυτός ήταν πολύ σημαντικός για εμένα, αφού με βοήθησε να μάθω πολλά πράγματα γύρω από την σωστή εκκίνηση ενός αυτοκινήτου και να βελτιώσω την επίδοσή μου. Εκείνη την εποχή ήταν λιγοστά τα πράγματα που μπορούσε να κάνει κάποιος σε ένα αυτοκίνητο και μέσω των αγώνων κατάφερα να φτάσω σε ένα πολύ καλό επίπεδο.

Ρ.Α.Μ.: Με ποιο τρόπο συμμετέχεις σε αυτούς?

Ν.Σ.: Ξεκίνησα να συμμετέχω σαν μηχανικός και στην πορεία επεκτάθηκα στον αγωνιστικό τομέα, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες μου στον πρώτο αγώνα Dragster στη Τρίπολη το 2001, με Renault 5 GT. Τότε έκανα, αν θυμάμαι καλά, 13sec και 12.9sec με λάστιχα δρόμου. Πλέον έχω φτάσει στο επίπεδο να γνωρίζω αρκετά καλά το άθλημα, το έχω ζήσει για περίπου δύο δεκαετίες σε όλες του τις μορφές πλέον, είτε ως οδηγός είτε ως μηχανικός και τώρα ως μέλος της επιτροπής της ΟΜΑΕ. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλη οπτική έχει ο οδηγός, άλλη ο μηχανικός και διαφορετική ένα μέλος της επιτροπής.

Ρ.Α.Μ.: Ποια στιγμή θα ξεχώριζες από όλα αυτά τα χρόνια?

Ν.Σ.: Από όλα αυτά τα χρόνια θα ξεχώριζα τον πρώτο αγώνα που λάβαμε μέρος σαν ομάδα εκτός Ελληνικών συνόρων, στην πίστα Hal Far της Μάλτας. Ήταν μία εντυπωσιακή εμπειρία του πρώτου νυχτερινού αγώνα, που είχε φέρει και επιθυμητά αποτελέσματα. Ήταν μία τρομερή εμπειρία, αν λάβεις υπόψη σου ότι τότε, εδώ στην Ελλάδα, η μοναδική μόνιμη πίστα που είχαμε ήταν στις Σέρρες, όπου υπήρχε κόλλα μόνο στην εκκίνηση και αυτή στα πρώτα 15 μέτρα. Επόμενη σημαντική στιγμή ήταν σε αγώνα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, στο Hockenheim της Γερμανίας, όπου το κλίμα, η πίστα και τα αυτοκίνητα, που συναντήσαμε εκεί, είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Και μόνο στη σκέψη ότι ένα Top Fuel κάνει πέρασμα δίπλα σου, είναι κάτι που σου κόβει την ανάσα. Πιστεύω ότι αρκετοί από τους αναγνώστες του περιοδικού σας θα έχουν παρακολουθήσει κάποιο video και θα έχουν μία άποψη, διαμορφωμένη έστω από την οθόνη του υπολογιστή τους, από κοντά όμως αυτό είναι μία εμπειρία ζωής. 

 

Ρ.Α.Μ.: Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο?

Ν.Σ.: Από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, που έχω περάσει αγωνιστικά, ήταν την περίοδο του 2005, όπου στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού είχαμε τα λεγομενα Drag Days και τα Run What You Bring. Τα events αυτά γινόντουσαν κάθε Σαββατοκύριακο, με αποτέλεσμα την εξουθένωση τόσο των αγωνιζομένων όσο και των μηχανικών και των θεατών. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό εξάντλησε και εμένα προσωπικά, αλλά και τα παιδιά του συνεργείου μου.

 

Ρ.Α.Μ.: Αυτή τη στιγμή ποια είναι η άμεση εμπλοκή σου με τους αγώνες?

Ν.Σ.: Είμαι μέλος στην επιτροπή Dragster της ΟΜΑΕ και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για το άθλημα αυτό στη χώρα μας. Είναι δύσκολο σε μία χώρα με τόσο προβληματικό οικονομικό καθεστώς, να διατηρήσεις ένα αξιόλογο -σε σχέση με το εξωτερικό- πρωτάθλημα Dragster, ωστόσο θεωρώ, πως τηρούμενων των αναλογιών, είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο. 

Ρ.Α.Μ.: Είσαι ευχαριστημένος από την εξέλιξη που έχουν μέχρι τώρα οι αγώνες Dragster?

Ν.Σ.: Είμαι ευχαριστημένος από την προσέλευση των αγωνιζομένων στις πίστες και ειδικά στις κατηγορίες Index, όπου οι συμμετοχές όλο αυξάνονται με καινούριους αγωνιζόμενους. Όμως η ουσία της κόντρας έχει χαθεί παντελώς… Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους μονάχα τι θα πει το χαρτάκι και να κερδίσουν μία κόντρα. Συχνά συναντώ περιπτώσεις, που οι αγωνιζόμενοι κοιτάνε πώς θα κάνουν ατομικό πέρασμα, για να βελτιώσουν το προσωπικό τους ρεκόρ, ενώ χάνουν την κόντρα και δεν ακολουθούν τους κανόνες Drag Racing, που ισχύουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Πιστεύω ότι σαν αγώνισμα πρέπει να είναι από τα δυνατότερα στην Ελλάδα -από άποψη συμμετοχών- σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη του Motorsport.

Ρ.Α.Μ.: Τι πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει για να βελτιωθούν οι αγώνες?  Είτε από τη δική σου πλευρά είτε από την πλευρά των αγωνιζομένων?

Ν.Σ.: Καταρχάς, οι αγωνιζόμενοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν διαβάζουν τους κανονισμούς. Είναι πολύ σημαντικό για να τρέξεις σε αυτούς τους αγώνες να γνωρίζεις τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις, δεύτερον, οι νέοι αγωνιζόμενοι, που βγάζουν license -κατά τη γνώμη μου- θα πρέπει να παρακολουθούν ένα σεμινάριο, όπου θα τους εξηγείται τι υποχρεώσεις θα πρέπει να έχουν, πώς θα στηθεί το αυτοκίνητο, πώς λειτουργούν τα φανάρια κ.λ.π. Αυτό είναι κάτι που γίνεται στο εξωτερικό και μάλιστα σε ορισμένες κατηγορίες είναι υποχρεωτικό.

Ρ.Α.Μ.: Πιο εύκολο είναι να τρέχεις σαν οδηγός ή σαν μηχανικός σε έναν αγώνα?

Ν.Σ.: Και στις δύο περιπτώσεις το άγχος είναι μεγάλο. Βέβαια, το άγχος του μηχανικού είναι μεγαλύτερο, διότι περιμένει να τελειώσει το πέρασμα ο οδηγός, ώστε να δει αν θα λειτουργήσουν τα φρένα και να γυρίσει το αγωνιστικό στο χώρο των πιτς, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις καινούριες δυσκολίες, που θα έχει βγάλει το αυτοκίνητο και παράλληλα να το προετοιμάσει σωστά. Από την πλευρά του οδηγού, το άγχος είναι εξίσου μεγάλο, αλλά σταματάει τη στιγμή που ξεκινάει το burn-out.

Ρ.Α.Μ.: Πόσο εύκολο ή αντιστοίχως πόσο δύσκολο είναι σε κάποιον να τρέξει έναν αγώνα?

Ν.Σ.: Προφανώς το πιο εύκολο είναι να τρέξεις σε έναν αγώνα. Πρώτα μπορείς να βγάλεις το αγωνιστικό σου δίπλωμα, την license δηλαδή, έπειτα να πάρεις το πολιτικό σου αυτοκίνητο και τέλος να διαλέξεις μία από τις μικρές Index κατηγορίες, όπως η 15, η 14 ή η 13 και να λάβεις μέρος σε αυτή. Αντίθετα, αν διαλέξεις μία από τις μεγαλύτερες, δηλαδή την 10, την 9 ή την 8, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα με πολύ μεγαλύτερο κόστος. Πόσο μάλλον αν πάμε στις Α ή στην Open, όπου το κόστος ανεβαίνει κατακόρυφα και είναι απαγορευτικό για νέους οδηγούς.

 

Ρ.Α.Μ.: Είσαι ικανοποιημένος από τον αριθμό των συμμετεχόντων σε κάθε αγώνα?

Ν.Σ.: Τα τελευταία τρία χρόνια οι συμμετοχές είναι πολύ περισσότερες αν κοιτάξουμε πχ 10 χρόνια πίσω. Αυτό οφείλεται στη δημιουργία των κατηγοριών Index, οι οποίες έχουν δώσει περισσότερες δυνατότητες στα οχήματα να λάβουν μέρος σε αγώνες Dragster. Δεν χρειάζονται υπερβολικά λεφτά για να έχεις ένα ανταγωνιστικό αυτοκίνητο στις κατηγορίες Index 14 και Index 13, γι’ αυτό και βλέπουμε περισσότερες συμμετοχές τελευταία. Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν θέλει να είναι δεύτερος ή τρίτος. Στην Αμερική, για παράδειγμα, κύπελλο παίρνει μέχρι και ο δεύτερος σε κάθε κατηγορία, ενώ στην Ελλάδα δίνουμε κύπελλο μέχρι και τον έκτο, με στόχο να έρθουν ξανά σε επόμενο αγώνα. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα βελτιωθούμε και σε αυτό! Σε επιδόσεις πάντως είμαστε σε κορυφαίο επίπεδο στην Ευρώπη.