Power Classic

Fiat Abarth 1000 TC

Τι είναι αυτό το αυτοκινητάκι?
Το γεγονός ότι είναι ένα ιδιαίτερα σπάνιο αυτοκίνητο σημαίνει ότι έχει και μια ιδιαίτερη ιστορία από πίσω του. Όταν ο Carlo Abarth έψαχνε για το αυτοκίνητο στο οποίο θα βασιζόταν το αγωνιστικό που θα λάμβανε μέρος στις μικρές κλάσεις των αγώνων, διάλεξε το μικρό και δημοφιλές Fiat 600. Το 1963 το αγωνιστικό ήταν έτοιμο να συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τουρισμού και μάλιστα σε δύο εκδόσεις: 850TC και 1000 Berlina Corsa. Με 68 άλογα, πεντάρι σασμάν της Abarth αλλά και πίσω δισκόφρενα, ήταν μοναδικό για την εποχή του. Μέχρι και το 1968, το αγωνιστικό παρέμεινε το ίδιο, μιας και οι ανταγωνιστές του με το ζόρι το έφταναν. Τα μοναδικά αυτοκίνητα που το πλησίασαν ήταν τα Mini Cooper και τα Saab 96. Τότε ήταν που το 1000 Berlina Corsa έπρεπε να προσαρμοστεί στους κανονισμούς του Gr.5. Δύο διπλά καρμπιρατέρ και άλλες βελτιώσεις, έφταναν τον κινητήρα να αποδίδει 112 ίππους και αυτή η έκδοση ονομάστηκε 1000TCR. Μεγάλες προσωπικότητες έτρεξαν με Abarth 1000TC. Μία από αυτές ήταν ο Johann Abt, που αργότερα ίδρυσε την ABT που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Απολογισμός? Με 47 νίκες, οι οποίες απέφεραν πέντε τίτλους κατασκευαστών και τέσσερις οδηγών, το Abarth 1000TC έγραψε ιστορία!

ΦΙΛΠΑ

Έχει τύχει να βρεθούμε σε διάφορα events της ΦΙΛΠΑ. Πάντοτε βλέπαμε εκεί αυτοκίνητα που δεν γνωρίζαμε πως βρίσκονται ανάμεσά μας, εντυπωσιαζόμασταν από το μεράκι με το οποίο είχαν συντηρηθεί και μας άρεσε να κουβεντιάζουμε με τους ιδιοκτήτες τους για εκείνα τα χρόνια που η αυτοκίνηση είχε περισσότερο ενδιαφέρον και δημιουργικότητα. Είναι τα χρόνια που δεν προλάβαμε, αλλά ζηλεύουμε τόσο πολύ. Ένα από εκείνα τα αυτοκίνητα ήταν και αυτό το Fiat Abarth 1000 TC. Μοιάζει με ένα 500αράκι, φουσκωμένο και με το πορτ-μπαγκάζ ανοιχτό, σε κάνει να νομίζεις ότι το μοτέρ του δεν χωράει εκεί μέσα. Η αλήθεια είναι ότι μια χαρά χωράει, αλλά για καλύτερη ψύξη η πόρτα του πορτ-μπαγκάζ μένει πάντοτε ανοιχτή. Η καλωδίωση και διάφορες σωληνώσεις βρίσκονταν τότε αρκετά κοντά στην εξάτμιση και υπήρχε κίνδυνος φωτιάς. Οπότε αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που το πορτ-μπαγκάζ ήταν πάντοτε ανοιχτό. «Κοιτάξτε την κατασκευή στήριξης. Την έχω φτιάξει μόνος μου. Είναι ακριβώς όπως και στα γνήσια 1000 TC», μας είπε ο Ιάκωβος Μπαϊριάν, ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου. Ένας ωραίος τύπος, συνταξιούχος, μερακλής, ο οποίος διαθέτει ένα μικρό υπόγειο γεμάτο με αφίσες «της καλής εποχής», εργαλεία κρεμασμένα στις θήκες τους και όρεξη. Πολλή όρεξη!

Γιατί αυτό?

Η Abarth είχε εμπλακεί με διάφορα projects και πολλά από αυτά ήταν πολύ ξεχωριστά. Όπως και αυτό το αυτοκίνητο. Πώς έφτασε όμως ο κ. Ιάκωβος να θέλει να το αποκτήσει? Η αλήθεια είναι ότι δούλευε στη Fiat. Του άρεσε η ταχύτητα και τα παραπάνω άλογα, άρα αυτομάτως έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον Carlo Abarth και τα επιτεύγματά του. «Είχα ένα κόκκινο Fiat 128 Rally. Ήταν αρκετά βελτιωμένο για την εποχή του. Με διπλά καρμπιρατέρ, εκκεντροφόρο Alquati, χταπόδι, εξάτμιση, βελτιωμένη ανάρτηση και άλλα πολλά», μας λέει. Κολλημένος με τη Fiat, αργότερα απέκτησε ένα Fiat Uno Turbo, το οποίο φυσικά και «σκάλισε» λιγάκι. Το έδωσε κάποια χρόνια αργότερα για να αποκτήσει τον αντικαταστάτη του, το Fiat Punto GT. Και αυτό το βελτίωσε. Η λίστα κλείνει με την απόκτηση ενός Fiat Punto HGT 1.8. Πιο «βαμμένος» με τη Fiat... δεν γίνεται! Το να βρει όμως ένα γνήσιο 1000TC ήταν κάτι αδιανόητα δύσκολο και παράλληλα πολύ ακριβό. Έτσι επέλεξε την άλλη λύση. Να φτιάξει ένα! Πώς? Αγοράζοντας το 2001 ένα Zastava 750. Πρόκειται για το ίδιο αμάξωμα με το Fiat 600, αλλά σε μία ελάχιστα πιο μακριά version. Ο φοιτητής από την Άρτα το διατηρούσε σε μια μέτρια κατάσταση, αλλά ούτως ή άλλως, οι εργασίες που θα γίνονταν σε αυτό, θα έλυναν όλα τα προβλήματα που υπήρχαν.

Κουφάρι
Δεν άργησε να λυθεί στα εξ ων συνετέθη και να σταλεί η καρότσα στο φανοποιό. Εκεί το αμάξωμα ενισχύθηκε σε συγκεκριμένα σημεία, τα οποία είχε υποδείξει η Abarth. Ο κ. Ιάκωβος ήξερε τι μηχανή θα του έβαζε: μια Abarth A1 από το A112. Σημαντικές αλλαγές έγιναν επίσης στην ανάρτηση αλλά και στα φρένα. Από ταμπούρα, το αυτοκίνητο πλέον διαθέτει δισκόφρενα εμπρός και πίσω και η εμπρός ανάρτηση, που από το εργοστάσιο είναι με φύλλα σούστας, τώρα είναι με γέφυρα της Abarth, ανεξάρτητα ψαλίδια και ρυθμιζόμενα αμορτισέρ της SPAX. Και η πίσω ανάρτηση είναι φυσικά βελτιωμένη: αμορτισέρ της KONI, τα οποία συνδυάζονται με σκληρότερα ελατήρια. Προσθέστε επίσης και μία ρυθμιζόμενη ζαμφόρ! «Μπορώ να πω πως το 70% του project έχει περάσει από τα χέρια μου», μας είπε. Εξάλλου αυτός είναι και ο σκοπός, θα συμπληρώναμε εμείς. Η προσωπική εργασία! Όλη αυτή η προσπάθεια ανταμείβεται όταν πραγματοποιείται τεχνικός έλεγχος στο αυτοκίνητο, λίγο πριν από τον αγώνα. Πάντοτε ο κ. Ιάκωβος παίρνει τα εύσημα από τους τεχνικούς εφόρους.

Οικογενειακή στήριξη!

Το σημαντικότερο στις δύσκολες στιγμές είναι να έχεις κάποιον να σε στηρίξει και να σου δώσει δύναμη να προχωρήσεις. Ο κ. Ιάκωβος δεν μας έκρυψε ότι ήταν πολλές οι φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Ξέρετε, με αυτά τα αυτοκίνητα δεν γίνονται τα πάντα εύκολα. Τις περισσότερες φορές δεν βρίσκεις ανταλλακτικά ή χρειάζεται να κατασκευάσεις κάποιο εξάρτημα, το οποίο τελικά κοστίζει πολύ ακριβά. Αυτά, συν άλλα τόσα προβλήματα, είναι εύκολο να σε οδηγήσουν στην παραίτηση. Οι δικοί του άνθρωποι και κυρίως η σύζυγός του, την οποία ευχαριστεί ιδιαίτερα, ήταν αυτοί που τον στήριξαν και του έδωσαν την ώθηση να συνεχίσει. Έτσι όπως μας τα είπε, αν δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι δίπλα του, εμείς σήμερα δεν θα παρουσιάζαμε το Fiat Abarth 1000 TC του. Ξαφνικά, πετάγεται γιατί θυμήθηκε κάτι σημαντικό να μας πει: «Α, ξέρετε. Το αυτοκίνητο έχει και μια προσωπική πατέντα πάνω του. Έχω τοποθετήσει κρεμαγιέρα στο σύστημα διεύθυνσης, καθώς με το παλιό σύστημα με τις μπάρες, το παρατίμονο κ.λπ., δεν έστριβε με τίποτα!» Καημός του μεγάλος είναι η απουσία ενός κιβωτίου ταχυτήτων πέντε σχέσεων της Abarth, αλλά το κόστος του φτάνει περίπου τις 5.000 ευρώ.

Τσακμάκι

Το στρίψαμε από δω, το γυρίσαμε από κει, γενικώς του αλλάξαμε πολλές φορές θέση. Ε, το αμπαρθάκι δεν παραπονέθηκε ποτέ. Το μοτεράκι έπαιρνε μπροστά αμέσως «με μισή μιζιά» που λένε! Εγώ παράλληλα παρατηρούσα τον κόσμο που περνούσε και το χάζευε. Και μάλιστα ορισμένοι φαίνονταν ότι δεν ήταν αυτοκινητόφιλοι αλλά το μικρό Fiat τους έκανε εντύπωση. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον ενθουσιασμό που είχε, την πρώτη φορά που κατάφερε να το βγάλει στον δρόμο, μας είπε ο κ. Ιάκωβος. Τον σταματούσαν συνεχώς για να τον ρωτήσουν πληροφορίες για το αυτοκίνητο και του έδωσαν συγχαρητήρια, άνθρωποι άγνωστοι. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη επιβράβευση? Το φως είχε αρχίσει να πέφτει, οπότε ξεκινήσαμε με τον Χρήστο να μαζεύουμε τον φωτογραφικό εξοπλισμό. Ο κ. Ιάκωβος όλο και κάτι προσπαθούσε να παρατηρήσει στο αυτοκίνητο. Φαίνεται πως κάτι ακόμα έχει στο μυαλό του. Στην τελευταία μου ερώτηση πριν φύγουμε, μου απάντησε ακριβώς όπως περίμενα από έναν ρομαντικό με την αυτοκίνηση άνθρωπο. «Γιατί επέλεξα να ασχοληθώ με ένα κλασικό αυτοκίνητο? Ξέρεις, αγαπώ πολύ την αυτοκίνηση και νιώθω πως ό,τι εκμαιεύουμε από αυτή μας την ασχολία, πρέπει να το μοιραζόμαστε. Όπως εμένα με βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι, έτσι κι εγώ, με τις λίγες μου γνώσεις, μπορώ να προσφέρω κάτι αν χρειαστεί ο οποιοσδήποτε. Τα αυτοκίνητα και η ασχολία μας μαζί τους λοιπόν, είναι μία διαφορετική μορφή επικοινωνίας, που μέσα από κλειδιά, γρανάζια και βαλβολίνες, καταφέρνεις να έχεις τους καλύτερους ανθρώπους και φίλους δίπλα σου...»

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ